Ite b’intrat su riarmu cun su neofascismu de Casapound? Cheret chi movamus dae sa manifestatzione annuntziada pro su primu de onniasantu in Casteddu dae s’organizatzione de sos istudiantes de su Blocco studentesco. E non dae sas paràulas de òrdine issoro in contu de re–migratzione (est a nàrrere de deportatzione) ma dae sa parte finale de su comunicadu issoro: «Dae su tzentru de su Mediterràneu rivendicamus s’Europa comente orizonte nostru: una pàtria noa lìbera dae sas cadenas de Washington e de Mosca».
Sas cosas chi essint a campu dae custa decraratzione, in prus de s’Europa bianca e ratzista, sunt duas. Sa prima pertocat sas contradditzione betzas e annoadas de sa dereta estrema in contu de polìticas internatzionales: comente nd’amus semper connotu una in favore de sa Palestina (ma cun tràgiu antisemita) e una in favore de su colonialismu sionista, gasi etotu bi nd’at una eurasiàtica in favore de s’isciovinismu putinianu e bi nd’at una banderista in favore de su natzionalismu ucrainu. Casapound (a diferèntzia de Forza Nuova, pro nàrrere) est cun Kiev.
Sa segunda – lompende·nche a su coro de s’allega – pertocat su riarmu, s’esèrtzitu comune, su natzionalismu europeu. No est una novidade ca custos sunt sos eredes de sa Jeune Europe, movimentu euronatzionalista e neofascista fundadu in Bèlgiu su 1962 dae Jean Thiriart chi cheriat sa sessada de sa Nato e de su Patu de Varsàvia pro aunire su continente in una natzione ùnica, sa pàtria noa mentovada pro sa manifestatzione de Casteddu.
Totu custu cheret nàrrere una Sardigna galu e semper prus vìtima sacrificale de s’annestru bèllicu. Est inoghe chi devimus iscontzare su giogu de custos fascistas, chi non cherent “invasiones” de èsseres umanos ma chi cherent sa terra nostra martoriada. Est inoghe chi podet essire una visione nostra de Europa de pòpulos chi s’atopant, de limbas chi torrant a bida e armada de giustìtzia sotziale.
