Su dolore non faghet a lu disconnòschere. Sa veridade non faghet a la cuerrare. Su benidore non faghet a lu fraigare cun s’indiferèntzia.
A pagos meses dae cuddu Carrasegare tràgicu chi nd’at leadu sa vida de Marco Mameli, unu pitzocu de Irbono de 22 annos ebbia, e mentras s’Ogiastra sighit a prànghere fintzas pro sa pèrdida de Davide, un’istudiante de Lanusè, un’àteru giòvanu chi at coitadu a nos lassare, unas cantas mamas ant detzìdidu de segare su silèntziu. E l’ant fatu ponendenche sa cara, cun unu comunicadu acoradu, forte ma netzessàriu.
Sunt sas mamas de Ogliastra Informa, un’assòtziu de volontariadu chi promovet atividades pro persones cun disabilidade intelletiva e relatzionale. Fèminas chi ant detzìdidu de rispòndere a s’apellu de Simona Campus, sa mama de Marco, chi dae meses chircat veridade e giustìtzia in unu clima grae, de dolore ma fintzas — e mescamente — de mudìmene.
“Nos unimus a sa recherta sua de agiudu”, narant in unu vìdeu-apellu, “ca est impossìbile chi nemos iscat nudda. E chie oe sèberat de s’abarrare a sa muda, de si bortare a s’àtera banda, no est innotzente: est còmplitze.”
Sas paràulas sunt graes. E devent pesare. Ca, comente ammentant custas mamas, non faghet a bìvere a su mundu sena si nde incarèssere. Epuru, est sa mancàntzia de cura, de empatia, de presèntzia colletiva, chi oe assuconat prus de sa violèntzia etotu. Su comunicadu ponet a notu sa crisi sotziale chi s’Ogiastra est bivende dae meses, si non dae annos, intre violèntzias, mortes, iscravatòrios e fatos de crònaca niedda chi interessant fintzas sos prus giòvanos. In cara a s’immobilismu de sos chi diat dèpere fàghere calicuna cosa, est emblemàticu chi siat un’assòtziu a pigare positzione, a abèrrere sos ogros e a pigare cussièntzia de su chi est acadessende.
“Amus fatu de su ditzu ‘no istamus a su mundu sena nd’àere contivìgiu’ sa màssima nostra”, sighint sas de Ogliastra Informa, “ma de su dolore chi est patende sa famìlia de Marco pagos nd’at tentu contu: bidimus meda indiferèntzia“.
Su comunicadu no est petzi una pregadoria a chie ischit a nàrrere sa veridade, ma est un’invitu a torrare a pensare su ruolu de sa comunidade, de s’iscola, de sas istitutziones. Ca s’educatzione de sos giòvanos non pertocat petzi sas famìlias. Sa responsabilidade est de totus: educadores, amministradores, tzitadinos. Duncas “su fallimentu est colletivu”, iscrient sas mamas. “Amus faddidu e amus a sighire a faddire si disconnoschimus su valore de sa sotzialidade e de su respetu.”
S’apellu si faghet posca proposta, pedende a sas istitutziones de investire in sos pitzocos, mescamente in sos prus giòvanos. A s’iscola, de dare prus cara a sa crèschida emotiva de sos minores. A sa comunidade, de non furriare prus sa mirada a un’àtera parte.
“Non nos podimus permìtere su lussu de s’indiferèntzia”-concruent sas mamas de s’assòtziu ogiastrinu- “No a pustis de totu su chi est acadessende. No in unu territòriu chi est perdende sos fìgios suos.”
Attività realizzata col contributo della Regione Sardegna – IMPRENTAS 2024-2025. LR 22/2018. Atividade realizada cun su contributu de sa Regione Sardigna – IMPRENTAS 2024-2025 LR 22/2018
